Relacja porodowa Magdy

Przede wszystkim, na początku, pragnę podziękować Tobie Agnieszko i Januszowi za Wasz osobisty wkład w moje wielkie osiągnięcie, jakim był dla mnie mój poród. Naprawdę dużo Wam zawdzięczam.

Dziękuje Opatrzności, że was spotkałam (i mojej wielkiej przyjaciółce Agnieszce, która mnie tak gorąco namawiała, abym do Ciebie przyszła). Muszę Ci powiedzieć, że miejsce, jakie stworzyliście na Biskupiej jest dla mnie wyjątkowe. Za każdym razem, kiedy przychodziłam na zajęcia, bądź masaż, miałam poczucie, że przyszłam we właściwe miejsce, że właśnie tutaj teraz powinnam być, że w tym miejscu tak dobrze się czuję. Oczywiście miejsce to ludzie. Zebrałaś fantastyczną grupę prowadzących zajęcia, wspaniałe są zajęcia poranne z Anią, świetne były też zastępstwa letnie z Marią, Jolą i jeszcze jedną młodą nauczycielką, której imienia niestety nie pamiętam. Chcę po prostu powiedzieć Ci, że jestem zachwycona Twoimi współpracownikami, których miałam okazję i przyjemność poznać. Niezwykli są również ludzie, którzy przychodzą do Ciebie na zajęcia. Sama nawiązałam kilka znajomości, które może rozwiną się z przyjaźnie w przyszłości. Bardzo Ci za to dziękuję!!!! A! i przeczytałam kilka fajnych książek dzięki Tobie, bo poznałam „Mamanię”.

DZIĘKUJĘ DZIĘKUJĘ DZIĘKUJĘ!!!!

Mam nadzieję, że uda mi się w krótkim czasie zorganizować i zacząć uczęszczać na zajęcia, jakie organizujesz w ramach Instytutu, bo też mnie bardzo interesują. Ale na razie zadaniem numer jeden jest dopieszczenie mojej starszej córeczki, mam z tym pewien kłopot. Na razie jest ona prawie wykluczona, bo malutka wciąż „wisi na cycu”, a ja nie bardzo wiem, jak sobie poradzić z tą sytuacją.

Teraz opiszę poród, jak obiecałam.

Zacznę od tego, że nie spodziewałam się zupełnie, że ten poród nastąpi wtedy, kiedy nastąpił, nie czułam nic, żadnej psychicznej wskazówki, nawet na masażu we czwartek  Janusz żartował, że prawdopodobnie będę pierwszą kobietą, której zrobi masaż w 40 tygodniu, do tego w poniedziałek tamtego tygodnia byłam u lekarza, który  zapewniał mnie, że nic nie wskazuje na to, aby moje dziecko wybierało się wkrótce na ten świat. We czwartek wieczorem byłam koszmarnie zmęczona, ponieważ wybrałam się z moim dzieckiem do galerii wymienić  buty, które kupiłam kilka dni wcześniej i okazały się za małe. Jak wróciłam do domu, poszłam spać razem z moją córeczką, bo dosłownie nie trzymałam się na nogach ze zmęczenia, a było mi w ostatnich tygodniach dość ciężko z powodu mojego wielkiego brzucha. W nocy coś się zaczęło dziać, ale ja też nie specjalnie rozumiałam co, ponieważ spałam. Gdzieś po północy zaczęło do mnie docierać, że może coś się dzieje, ale wciąż spałam, z przerwami. Znajdując się w pewnym sensie na pograniczu snu i jawy , był moment, że dopadła mnie panika i zaczęłam się nawet trząść ze strachu, że to może już nadchodzi ten moment, ale obecność mojej córeczki obok przywołała mnie do porządku i opanowałam się. Pomyślałam wtedy, że nie mogę tak strasznie panikować będąc matką, że mam się zachowywać, jak na matkę mojego dziecka przystało… Brzmi bzdurnie, ale pomogło. Potem zaczęłam sobie wyobrażać dobry poród, robiłam to od wielu dni, bo jak się budziłam w nocy, to tylko o porodzie mogłam myśleć. I tak wyobrażając sobie ten dobry poród znowu zasnęłam. W końcu obudziłam się na dobre przed piątą, bo zdałam sobie sprawę, że tu chyba nie ma co spać, bo chyba jednak coś się dzieje i może trzeba sprawdzić z zegarkiem, co ile mnie boli ten brzuch. Okazało się, że co 15 minut boli mnie brzuch. Uznałam, że to pewnie TE skurcze. Przed szóstą zadzwoniłam do mojego lekarza zapytać, co mam robić. Powiedział, aby poczekać  jeszcze ok. 40 minut, aby sprawdzić, czy się utrzymują, jeśli tak, to przyjeżdżać do szpitala. Skurcze utrzymywały się i po siódmej pojechałam taksówką do szpitala. Moja córeczka została z mamą, która mieszkała z nami już od kilku tygodni, a do mojego partnera zadzwoniłam z taksówki, że oto jadę do szpitala, ale że na pewno nie ma pośpiechu, bo przecież to mój pierwszy poród naturalny, więc spokojnie może sobie poczekać na swojego dyrektora, bo w tym dniu miał wizytę na budowie nowego dyrektora (mój partner jest inżynierem i obecnie prowadzi budowę w Puławach) i że mam nadzieję, że jak już przyjedzie to nie naczeka się długo na końcówkę. Umawialiśmy się, że daję mu znać, jak się zaczyna akcja, a on wsiada z samochód i jedzie i będzie uczestniczył w porodzie, jeśli tylko uda mi się załapać do jedynej sali porodu rodzinnego, jaka jest w Koperniku. Podczas przyjęcia, dwóch lekarzy sprawdzało stan mojej blizny, drugi był jakiś wyższy rangą i zwrócił mi uwagę, że będę musiała podpisać specjalny papier, że chcę rodzić siłami natury, bo po pierwszej cesarce mam prawo do drugiej cesarki, takie procedury w Koperniku. Wg mnie to mało zachęcająca procedura, jakby mnie próbowano odwieźć od decyzji , że chcę rodzić naturalnie. Na porodówkę trafiłam około ósmej. Akurat mój lekarz miał dyżur, więc było idealnie, starał się wykazać, abym czuła się, że dba o mnie. Położono mnie i podpięto do ktg. Położna sprawdziła, jak jest ułożone dziecko i powiedziała, abym leżała na lewym boku, bo to pomoże dziecku, czy coś w tym rodzaju, w każdym razie zrobiło na mnie ogromne wrażenie, gdy mi wytłumaczyła, że po ciemiączku rozpoznała, gdzie jest dziecka kręgosłup (!). Po porodzie jestem wielką fanką położnych i tej ich autentycznej wiedzy, bo jak się okazuje lekarze wiedzą niewiele o porodzie. Ja od razu zapytałam, czy na sam poród będzie można ustawić do pionu oparcie łóżka, pamiętałam tę Twoją sugestię Agnieszko ze szkoły rodzenia i położna potwierdziła, że oczywiście tak. Leżałam pod ktg i nic specjalnego się nie działo. Skurcze wciąż co 15 minut, spokojnie. Zrobiono mi lewatywę, o którą poprosiłam i wciąż było w miarę spokojnie. Jak tylko mnie położono, przyszedł mój lekarz i zwracając się do położnej zasugerował zastosowanie oksytocyny, aby zintensyfikować skurcze. Tak na samym wstępie, można pomyśleć, że stosowanie oksytocyny to jakiś standard. Ja byłam jeszcze wtedy w dobrej kondycji, więc wspinając się na szczyty kultury odpowiedziałam, że chcę spróbować bez niczego, zobaczymy później….

W międzyczasie zaczęła rodzić kobieta na łóżku obok, za kotarą (!), bardzo spokojnie bo była po znieczuleniu, więc mi powiedziano, że jeśli chcę mogę sobie pochodzić po korytarzu, co oczywiście wolałam. I teraz już nie pamiętam, kiedy to się stało, ale skurcze zaczęły pojawiać się co 5 minut, a nawet częściej. Zaczęło naprawdę boleć, ale do wytrzymania (a ja mam bardzo niski próg bólu). Zastosowałam się do wskazówki Janusza, aby otwierać usta, jak przychodzi skurcz i to mi bardzo bardzo pomogło. Podczas tej fazy byłam w stanie jeszcze wykonywać telefony do mojego partnera i mamy zdając relację z postępu skurczów.

Kobieta z łóżka obok urodziła, więc trochę ta faza trwała. Podpięto mnie znowu do ktg i mój lekarz znowu zaproponował oksytocynę, że to niby ma mi pomóc!!!! Tym razem już byłam mniej kulturalna i dość ostro odpowiedziałam, że boli mnie już wystarczająco mocno, a po oksytocynie zacznie mocniej i ja tego nie wytrzymam. Mój lekarz odpowiedział, że widzi, że jestem światłą (!!!!) pacjentką, ale … nie pamiętam więcej, ale chyba go wkurzyłam. Ponownie zaproponował również znieczulenie i ja też odmówiłam.

Po jakimś czasie położna badała mnie kolejny raz i „podczas badania pękł pęcherz płodowy”, mi się wydaje, że to ich żargon, a tak naprawdę, to właśnie położna pewnie w tym pomogła. W pierwszej chwili poczułam rodzaj ulgi, pewną lekkość gdy wody odeszły, ale zaraz potem zaczęły się bardzo bolesne skurcze. Zadzwoniłam do mojego partnera powiedzieć mu, że już więcej nie będę z nim rozmawiać, bo boli mnie tak, że wyrzucam telefon. Kilka dni temu sprawdziłam na bilingu, o której wykonałam ostatni telefon do niego, bo byłam ciekawa, ile trwały te najcięższe skurcze, to było o 11.11. Teraz zaczęła się jazda bez trzymanki. Jeden skurcz gonił drugi, miałam tylko chwile na wzięcie oddechu. Zaczęłam się drzeć przy każdym skurczu, nie krzyczałam, darłam się tak, że jeszcze jakieś trzy dni po porodzie miałam chrypę, tak zdarłam gardło. Ale ten krzyk mi pomagał. Zaczęłam do tego walić głową w poduszkę, bo to też mi pomagało. Już mi wisiało wszystko, czy leżę czy stoję, kompletnie nie panowałam nad sobą, ten ból mnie poniewierał do tego stopnia, że w pewnym momencie wymiękłam i zaczęłam krzyczeć o pomoc, nikt nie przychodził, dopiero, jak wydarłam się, że chcę znieczulenie, przyleciał mój lekarz. Ja czułam się kompletnie pokonana tym, że błagałam o znieczulenie, ale czułam, że więcej nie wytrzymam, doszłam do jakiejś granicy. Mój lekarz był przeszczęśliwy, że jednak coś mi zaaplikuje, zbadał mnie, rozwarcie na 5, idzie po anestezjologa. Tuż po nim weszła położna i ona też mnie zbadała i krzyknęła za lekarzem: Panie doktorze, rozwarcie jest na 8 i za 10 minut będzie poród, do tego spada tętno dziecko, więc nie ma mowy o znieczuleniu. WYŻSZOŚĆ POŁOŻNYCH NAD LEKARZAMI!!!! Jak opowiadałam to jednej koleżance, powiedziała, to poczułaś ulgę, że jednak uda się bez żadnej ingerencji… Ale tak nie było, wyłam, że nie wytrzymam, nie dam rady i że chyba umieram, mało to było bohaterskie zachowanie. Jedynie położna starała się dodać mi otuchy mówiąc, że dam radę, że nikt nie umiera i że będzie tak, jak chciałam, całkowicie naturalnie i że powinnam się cieszyć i nawet pamiętała, aby mi podnieść oparcie łóżka, mój lekarz zareagował pytaniem, a po co, na co ona powiedziała, bo pani o to prosiła na początku. Chylę czoła przy takim zachowaniu.

Położna i lekarz ubrali się w specjalne fartuchy i wyglądali jak ekipa do zadań specjalnych. Ja nagle poczułam, że malutka weszła w miednicę i to był absolutnie magiczny moment, chociaż za sekundę było bardzo prozaicznie, bo pierwsza była kupa (pomimo lewatywy!). (To było silniejsze ode mnie, wtedy pomyślałam, jak dobrze, że mój partner nie zdążył!) I zaczęły się parte, nie bolało jak wcześniej, wymagało ogromnego wysiłku, ale zdecydowanie nie bolało, zdziwiło mnie to, bo zawsze myślałam, że to parte są najbardziej bolesne, a jednak najbardziej bolesna jest faza przed partymi. I skurczów partych było niewiele, trzy albo cztery i malutka pojawiła się na świecie. Ona też zachowała się jak córka swojej matki i strzeliła od razu na wstępie pierwszą smółkę. Chwilę potem zrobiono mi zastrzyk oksytocyny bez żadnego pytania, potem pomyślałam, że pewnie po to, aby łożysko wyszło szybko (?), nie rozumiem, dlaczego nie można było bez niczego, w każdym razie wyszło natychmiast. Położono mi malutką na piersiach i wtedy poczułam, jakbym dotknęła jakiegoś absolutu, nie czułam żadnego bólu, czułam się doskonale fizycznie, czułam całkowity spokój i ciszę, stan doskonały. Wzrusza mnie samo wspomnienie tej chwili. Sara urodziła się o godz. 12.20, czyli ten straszny ból przed partymi trwał zaledwie godzinę.

Malutką zabrano, położono obok pod jakąś ciepłą lampą, bo mnie trzeba było zszyć, wtedy dowiedziałam się, że zostałam nacięta, nie czułam tego, ani nikt mnie o tym nie uprzedził, ale nie miałam z tym żadnego problemu, ponieważ miałam poczucie, że musieli to zrobić, zwłaszcza, że słyszałam rozmowę dotyczącą porodu kobiety obok, że udało się ochronić krocze, więc pewnie musieli to u mnie zrobić. Zszycie trwało pewnie z jakieś dwadzieścia minut, pod znieczuleniem, więc też nie było dużego problemu. I w końcu podano mi malutką owiniętą w jakiś kocyk, umazaną smółką, abym ją przystawiała. I te dwie godziny razem były magiczne. Niesamowite, że dziecko tuż po urodzeniu od razu szuka piersi i od razu ją chwyta!! Byłam tym zachwycona. Po ponad dwóch godzinach zabrano malutką na badanie i mycie, ja w tym czasie mogłam zjeść, byłam głodna jak wilk i zaraz potem znowu byłyśmy razem. Dopiero wtedy dotarł do nas tato.

Tuż po porodzie byłam szczęśliwa, że jednak nie było ze mną mojego partnera. Z powodu tej kupy oczywiście i darcia się bez opamiętania i ogólnie, że osiągnęłam moment takiej totalnej słabości. Ale już kilka dni po porodzie powróciło do mnie marzenie, że jednak chciałabym, abyśmy przeszli razem szkołę rodzenia i abyśmy byli razem przy porodzie, ponieważ, wg mnie, to doświadczenie wzbogaciłoby nas jako parę. I muszę przyznać, że mam to cały czas w sobie, ten głód, aby przeżyć w końcu ciążę razem, może jeszcze jednak do tego dojrzejemy i się uda???

Jeszcze kilka złotych myśli z Kopernika, bo ten szpital jest zdecydowanie do unikania. Pierwszej nocy była na dyżurze położna, która zwróciła mi uwagę, że „jak tak będę dziecko przystawiać, to je uduszę”. Innym razem powiedziała, że „nie ma ŻADNEJ różnicy między karmieniem piersią a karmieniem mieszanką” i ostatnia złota myśl tej pani „na szczęście nie jesteśmy szpitalem przyjaznym dziecku, więc możemy dzieci dokarmiać” !!!!!!!!!!!! To wprost niewiarygodne, że ktoś pracujący na noworodkach może sobie pozwolić na wypowiadanie takich opinii. Przy wypisie była też scena w podobnym klimacie, pani doktor zaczęła mi tłumaczyć zalety karmienia piersią, na co ja jej odpowiedziałam, że nie musi mnie przekonywać do karmienia piersią, bo ja nie wyobrażam sobie innego sposobu i nie zamierzam stosować sztucznego mleka; wtedy pani doktor wzniosła oczy ku górze i westchnęła „Boże, dzięki! Przynajmniej jedna!”. Przerażające, prawda? Ale czego oni oczekują w Koperniku, jeżeli nie mają porządnej pomocy laktacyjnej? Pielęgniarki laktacyjne nie pracują w weekendy. Dla mnie to też był kłopot, ponieważ przystawiałam malutką źle i skończyło się to krwawiącymi brodawkami i moim totalnym kryzysem w drugim tygodniu po urodzeniu. Na szczęście trafiłam na sensowną położną środowiskową i jakoś kryzys pokonałam. Jakkolwiek parę błędów w międzyczasie popełniłam. Na szczęście dobrze się skończyło. Bardzo pomocna była książka Nehring Gugulskiej „Warto karmić piersią”, ja znalazłam w niej odpowiedź na każdy problem.

Ja uważam mój poród za sukces, chociaż nie obyło się bez wtopy z mojej strony. Miałam jakiegoś świetnego anioła stróża, który o mnie zadbał w momencie słabości.

Jakkolwiek, już z perspektywy kilku dni po porodzie zdałam sobie sprawę, że jednak sam poród to zbyt krótka perspektywa. Ja w pewnym sensie ograniczyłam się w moich przygotowaniach do samego porodu, pewnie na tym etapie mojego osobistego rozwoju nie byłam w stanie spojrzeć dalej. Jednak pierwsze dni okazały się trudne, ponieważ nie przemyślałam wielu rzeczy związanych z moją starszą córeczką i ona zaczęła cierpieć najbardziej z powodu nowej sytuacji w domu, a ja nie bardzo byłam w stanie rozwiązywać pojawiające się problemy, bo byłam skupiona na malutkiej, na karmieniu i pokonywaniu bólu z nim związanego.

Poród dał mi ogromną siłę, był wspaniałym wstępem do rozpoczęcia przygody z dzieckiem. Gdy byłam na pierwszej wizycie u lekarki, w połowie drugiego tygodnia, powiedziała mi „w ogóle nie widać po pani zmęczenia”. I nie widać go również dzisiaj, bo malutka jest spokojna, śpi w nocy, aż ją muszę budzić do karmienia, bo moje piersi nie wytrzymują.

Zrozumiałam też, co miałaś na myśli Agnieszko mówiąc, że po dobrym porodzie kocha się dziecko zwiększoną miłością. To poczucie bliskości, jakie mam z malutką, pozwoliło mi też zrozumieć, ile straciła moja starsza córeczka, miałam dosłownie momenty, że płakałam, gdy to do mnie docierało. Ale dzięki temu zaczynam inaczej patrzeć na Ritę i zaczynam mieć do niej więcej cierpliwości. Mam nadzieję, że uda mi się w jakiś cudowny sposób dać jej ciepło, którego zabrakło jej przez miesiąc po narodzinach.

Ale miałam wenę przy pisaniu! Chyba pisałam to trochę i dla siebie, aby pamiętać to doświadczenie, dlatego byłam taka szczegółowa.

Jeszcze raz dziękuję Tobie i Januszowi za to, co mi daliście i dzięki czemu doszłam do miejsca, w jakim się teraz znajduję.

Serdecznie Was pozdrawiam.

Magda